Ongetwijfeld komen er bij de Wilde eenden de meeste kleurmutaties en combinatiekleuren voor. Hier zijn immers alle kleurslagen bij de gedomesticeerde rassen van afgeleid. De veel gehouden bruin-wildkleurige Krooneend is een fraaie verschijning als deze egaal geelbruin is. Deze kom je regelmatig tegen op de tentoonstellingen. Witte Tafeleenden zijn nog steeds zeer zeldzaam. Bij de Europese Slobeenden zagen wij een aantal jaren geleden een bonte met verspreid over het lichaam witte vlekken.
Sinds vele jaren is er ook de Witte Mandarijneend. Deze is ontstaan in gevangenschap bij een Belgische fokker. De eend is geheel wit met een fel rode snavel en gele poten. De woerd heeft nog iets kleur in kuif, borst en flanken. Pas later is de bruin-wildkleur van de Mandarijneend ontstaan. Deze kleur houdt het midden tussen de witte en de wildkleurige. Pas enkele jaren geleden zijn de donker-wildkleurige ontstaan. Deze kleur die veelal aangeduid worden
als zwart heeft veel minder wit. Dit is vooral aan de buikkleur te zien, die normaal wit is, maar hier grijs. Naast de witte en de bruin-wildkleur kwam er ook nog een blauw-wildkleurige voor bij de Carolinaeenden. Deze zijn iets eerder ontstaan dan de mutaties bij de Mandarijneenden. De witte is erg populair terwijl je de bruin-wildkleur maar zelden ziet. De bruine kleur van de eend is erg gevoelig voor het licht en wordt daardoor wat later in het seizoen erg vlekkerig. Dit geldt trouwens voor alle bruin-wildgekleurde vogels. Bij Zee-eenden komt het ook voor, zo zijn er ook witte Eidereenden, witte IJseenden en witte Nonnetjes.
Bron tekst: Nico van Wijk
